Загубените списи на Фиромеја

Др. Артан Кларк е карактер кој пристигнува од иднината, тој е вработен во Центарот на истражувачкиот совет на Евроазија, една од најмоќните империи на планетата Земја. Неговото истражувачко поле се древните нации и цивилизации на некогашната древна земја Фиромеја. Сместена во центарот на балканскиот полуостров некаде на почетокот на 20-21-от век, Фиромеја исчезнува на еден сосема мистериозен начин. Земјата набргу станува поделена во III-та Светска Војна, со времетраење од периодот меѓу 2017 до 2019 година АД. Артефактите од Фиромеја постојат единствено во виртуелна форма, и за неговиот труд беше потребно повеќе од 7 години напорно изучување и пребарување по единствената преостаната дата во главниот сметач во престолнината на Евроазија, градот Истанбул. Бидејќи во војните за превласт меѓу нациите беше уништен сиот материјал на располагање единствениот извор беше виртуелната библиотека наречена “Ишкендрија” во Истанбул. Во прилог ви ги доставувам сакрално окултните текстови на една помалку опскурна историска личност од почетокот на 21-от век и неговите луцидни истресоци. Додатен напор за Др. Артан Кларк предизвикуваше дешифрирањето на текстот, пишуван на древниот фиромејски јазик, категоризиран во класата на словенските јазици и криличното писмо. Како и да е, резултатите се вчудоневидувачки. Во прилогот ќе проследите избор од еден автор познат како Волтер Ал Хаким. Внимание! Бласфемичната содржина не подлежи на цензура и секое читање на овој текст спаѓа во одговорноста на читателот. Секое јавно дистрибуирање на овој материјал е строго казнив по член 666L. Книга Прва започнува со дејствие во некогашниот град Скопје, време 1999 година, локација Фиромеја.

„Времето изгубено од една до следна точка е сосема неважно и покрај мислата дека времето исчезнува, тука се надополнуваме со теоријата за оската и центарот; и на крајот сета неизвесност станува извесност-зарем не?„

Настапи молк во салата.

Нараторот застана со говорот и почна да листа на говорницата. Нешто набргу продолжи:

„Не би сакал сето ова да се доведе до точка на себе-релација но, тоа ни се случува на сите? Инаку…

„…„

„Како би говорел кон вас а притоа не би бил еден од вас… Господа?!

Бурно одобрување го внесе во нов напад на говорничка анамнеза, тој започна:

„Ако мачката јаде ЕЖ-тогаш ЕЖОТ спие со ЗМИЈАТА…„

„Ме разбирате… Кога говорам за модерниот свет сигурно не мислам на вашиот мал и здодевен, предвидлив и конвенционално депресивен свет. Туку мислев на еден свет полн со игри, опасности и паралелни дејствија. Како во сништата…  Се замисли. Публиката му даде време да го насочи вниманието кон штотуку пристигнатиот гостин.

Господ е глув за оние кои сакаат да и избегаат на љубовта- рече ново-пристигнатиот говорник. Се поткашла и се напи вода, салата се полнеше со луѓе. Настана молк, само шепотење во вториот ред, девојка една и шепотеше на друга: работи на каса во супермаркетот и има истетовирано пеперутка на вратот, овде…Јас го гледам светот како една патолошка, хм, состојба на работите, како една свера во која нешто е многу погрешно. А замислете се да беше подложно на извесност, на закони. Но добро, ете, и патолошката состојба е закон, координати на време и простор во таа свера, и тргнувајќи од овој постулат многу работи стануваат јасни. Овој свет, оваа свера, овој вртеж можам, знаејќи дека е патолошка состојба на работите да го направам мал колку зрно ориз, или голем како вселената, дури и да направам да исчезне, но тој еден закон важи за секоја точка од тој простор. Патолошка состојба на работите, драги мои. Затоа, ако мачката го изеде ежот, тогаш ежот ќе спие со змијата. И мислам дека ова треба да ви е јасно. Un état pathologique des affaires ! Почна да чита од скрипта:

 

Тргнавме на пат,

секој со својата чанта,

јас и пријателот мој.

А тој со себе ја зема и Вера.

Вера во чанта го носеше Чопи,

И рече Вера: Чопи, Чопи ќе ти најдам еж,

боцки ќе му чистам цел да го јадеш.

А змијата, змијата кај е,

се разбуди пријателот мој.

 

Така драги мои, така започна се. И се лажете ако мислите дека овие епохални откритија се работа на случајноста. Рековме, извесност пред се, но прашањето е, каква извесност, и ако го разберете ова, нема повеќе да има потреба да доаѓате на овие предавања. Комплетни, ќе бидете ком-плет-ни. Pathologie se banalise!

Девојката од вториот ред продолжи да и шепоти на нејзината другарка, и се беше внела со устата до косата, до вратот до увото, ми идеше да му ја зграпчам пеперутката од вратот, со раце , со нокти, со јазикот, еве вака. И ја лизна пријателката по уво, јазикот полека навлезе во школката, девојката само се поднаведна, се спушти на столчето, ги затвори очите и рече: така, пеперутката!

Не заборавајте, не постои ништо, најблиску до ова кое ви го кажувам се инсектите, но тоа е друга тема. Не заборавајте, нема ниту Рашки кои јадат корења од патлиџани, ни ларви ни пеперутки. Постоите само вие, секој со својата, но како дел од една општа патолошка состојба, pathologie générale, une patologie du monde!

„ Туку мислиш ли дека овој ќе може да не легне и двете?„

На лицето на Симона Шепер се примети мала скиселеност, таа сигурно не би делела некаков академски кур со нејзината најдобра пријателка Соња Кец. А можеби и вредеше да го стори тоа. И онака поголемиот дел од времето е незадоволна и збајатена.

Радиусот на говорот почна да опфаќа повеќе области одеднаш. Еден лик за сето време ги набљудуваше од страна. Човекот кој што беше седнат веднаш до нив се викаше Лидо Рисканте, тој сеуште се гледаше себеси како неверојатен шегаџија и авантурист. Во меѓувреме беше запослен во шведската амбасада како возач. Скоро ретко се случуваше  да промаши некаков збир или конвенција на која големците знаеја да се соберат и да направат коктел забави. Ги обожуваше тие коктел забави, на нив имаше доволно ако не и превише,   како што тој ги нарекуваше „фукари“. Секогаш кога минуваа последните минути од конференциите тој успеваше да пронајде по некоја очајна домакинка која што со луксузниот „Волво Класик ВЦЦ„ ја собираше и заминуваше во околните шуми. Таму тој преправајки се дека размислува за уметноста и собитијата кои што неуморно ја цедат вистината од себе ги заведуваше своите жртви. Обично секоја попушташе после неколку испушени цигари и една чашка француски конјак. Лидо имаше еден литар кој што мораше да биде неотворен за амбасадорот. Така да покрај литарот неотворен во фрижидерот секогаш имаше и отворено шише за неговите следни жртви. Температурата на комората секогаш покажуваше 25 степени C. Дали да ги зеде девојките со него? Едната од нив беше со неверојатно тркалест задник. Пред некој ден беше видел слична на неговиот омилен порно канал. Една блондинка која што за сето време додека се ебеше говореше за Матис и неговиот искривен фалус. Лидо ја спушти раката на својот орган и нежно го стегна. Откако ќе го затегнеше тој почнуваше да набабрува. Овие двете сигурно би му го испушиле и би му раскажувале некакви приказни за импотентните мажи кои секојдневно пополнуваат ливчиња од спортска и кое какви игри на добивка. Првин ќе ја земе покрупната брунета, па ќе jа расчепка вторава и сиот почна да се губи во фантазиите додека говорникот досадно ги набројуваше фактите на животот. Си имаше и тој факти, фактите на минџите кои што требаше да го опкружат врвот на неговиот фалус. Да го стегаат и да черечат тоа месо на нервозата. За вечерва тој планираше да мине уште полудо. Само да пронајде соработничка и се` ќе биде во ред, расзмислуваше.

 

Paranormal Study

Во темницата повторно се сети на блондинката од порно – каналот и нејзиниот задник. Таа го нишаше со такт на некаква разиграна топка која што од час на час се ширеше за на самиот крај во крупен кадар не се појавеше отворот од анусот како некаква си зацрнета точка која ги парализира сите нервни завршетоци. Дупка која што бараше да биде исполнета со црева и секакви капилари и со очи. Кои гледаат кон светот. Цел свет е една голема дупка , темна дупка која што мораше да прими секого. Баш го болеше Лидо за науката и смотаноста на овие што се нарекуваа академци. Само да најдеше дупка и сите  можности ги нудеше на располагање.  Овие двете како да беа за заеднички ентерпрајз. Едната сигурно ќе ја качеше на кука, ако не и нејзината пријателка. Лидо знаеше да почуствува оган, посебно кога ќе видеше добро парче минџа.  На неговиот часовник почнаа да гугуткаат синтетски петли. Беше точно 22.00 часот. Говорникот со нервоза го слушна сигналот. Продолжи со уште понервозно темпо. Од неговата уста се цедеа гнасни и гласни бласфемии и лосунзи за пропаста на цивилизацијата, за божемноста на прогресот- како тоа никој не можел повеќе да се најаде а секој јадел и многу што девијантно за мозокот на Лидо. Сакаше само да изеде задник, тој Лидо. Во  умот повторно му влезе блондинката и таа почна да му говори:

„Сакам да стојам на живи јајца и со нив да го тријам клиторисот нежно…„ Замисли како го фаќа за пределот под тестисите и сo јазикот му ги префрла на средина. Почна да му се крева. Кој знае дали ќе издржеше до крајот на вечерта. Стана и замина до тоалетите на универзитетот и таму се олесни. Имаше уште доста до крајот на ноќта тој сигурно ќе успее уште два – до три пати. За него беше важно да се сврши и повторно да се возбуди. Како некаква дрога која требаше да му ја зароби сета срж и да го застане времето и работата на срцето. Екстаза,  живееше единствено за неа. Се врати повторно во салата со стојко меѓу ногавиците. Блондинката веднаш ги примети неговите очи како зјаат во нејзините  нозе која што таа ги беше малку раздвоила надевајки се дека тој нема да се врати. И пренесе некаква чудна топлина. Што толку ја зјапаше тој неумесен вол, помисли… Малку ги прибра нозете но сепак ги остави блиску до неговите, седиштата беа прилично неудобни и тесни. Овој пат Лидо ја стави раката на рачката и некако ја закачи од нејзиното тело. Ја остави да почива на нејзиното тело правејки се дека не приметува. И таа ја почуствува на себе. Но за сето време остана релаксирана. Примети дека овој имаше набрекнат фалус и зачудено се загледа во него. Веќе оддамна никој не се имаше  напалено на неа. Лидо исто така примети дека блондинката ја забележа неговата алатка и намерно ја стави раката врз неговиот жив црв, те почна да го помрднува како некаква стрелка од часовник кон неа.

„Дали би се напиле нешто?„ Тој конечно прошепоте.

„На кого му говорите, мене?„ Незаинтересирано одговори Симона Шепер. Таа имаше купено едно кибритче трева и размисллуваше да го подели со Соња откако досадниот говор на избезумениот професот требаше да заврши. Можеби  овој скот ќе им се порадуваше малку на забавата кај Панче Каранфилот. Еден геј од локалниот маркет на харинги. Панче секогаш ги носеше во неговиот дом и им ги покажуваше тие риби. Во куќата имаше неколку стаклени аквариуми и во нив пливаа живи харинги и тие таму ја пушеа тревата на мир. Понекогаш и двете ќе се загледаа во очите на рибите мислејки дека се можеби инкарнати на некоја од нив. Ладна мисла ги носеше во океаните на земјата. Можеби некаде на пацификот ќе најдат мир. Размислуваа и двете – во тие сини води, длабоки и солени. Повеќе ништо немаше да им смета нивната кожа ќе беше вечно млада со лушпи-без потреба од маникир и фејс-лифт, се` природно. Никој немаше да ги гони, да сака да ги ебе. Да се размножува во нив, тие двете сето тоа ќе го правеа сами. Можеби единствената предност беше што кога ќе дојдеше времето тие едноставно ќе исчезнеа и немаше да има потреба од помпезни погреби и патетики. Симона обожуваше длабочини и мир, ладен мир. За сето време Соња го снимаше Лидо. И таа го виде како некаков си можен моторџија со еден слеп патник меѓу нозете. Но тој слеп патник можеа да го искористат и двете. Би било интересно искуство, помисли Соња

„Да вас ви говорам и на вашата пријателка. Ете може малку да се провозиме имам француски коњак „Курвоазје„? Или, ете не мора да пиеме, ќе се возиме со мојот„ Волво Класик ВЦЦ„, знаете ли колку е убава и комотна колата?„

„Навистина?„ Симона со запрашување се заврти кон Соња. Како да очекуваше некаков одговор од неа. Соња исто помалку со недоразбирање потврдно се запраша:

„Ама да не биде многу далеку, важи?„

„О, не може само една кратка-панорамска… Ајде.„

Полека станаа и го оставија говорникот да беседи. Неколкуте академци што беа седнати пред нив со  гнев приметија дека еросот ја беше победил науката. Како да ништо не беше повеќе важно само тој гнсен секс.

Надвор облаците стануваа се потемни и погусти, како да се спремаше да врне но поради силните  налети  на ветрот тие само припрскуваа по некоја капка гласно удирајки по крововите на автомобилите од паркингот. Сеуште беше светло како во една од оние ноќи скандинавски. Истите такви кои што ги излудуваат расните блондинки од северот и со нивните црвени и обрасчиња ги тераат да го побараат првиот арапски пастува да им го размати кремот што се згуснал меѓу нозете. Тој сок на животот кој што требаше да ја поврати сета вселена и да ја роди од ново и од ново… Сето тоа меѓу тие нивни нозе со руси и црвени влакненца, на изглед нежни но цврсти и силни во самиот чин на ебењето, за сето време си мислеше Лидо.

„Ќе седнеме позади, важи?„ рече Симона откако го поднамести задникот на удобно тапацираниот дел од седиштето. Температурата во волвото веќе достигна тропска височина. Нежна музика од  еден стар еротски филм од седумдесетите „Емануела„ почна да клинка во етерот. Фалеше уште само вазелин.  Се погледнаа. Соња почна да витка од тревата на Панче Каранфилот, може?-запраша таа. Лидо иако мразеше дрога овој пат мораше да одлучи позитивно меркајки ги бутовите на Соња. „Monkey for nothing and chicks for free„, а Лидо!?-му се внесе во врат Симона Шепер на веќе збудалениот Лидо, тој го фати менувачот на волвото,притисна на кочницата во истиот миг кога Симонида ја спушти раката, отпрвин полека и внимателно, во следниот миг остро и нагло, неговото петле беше веќе доведено до точка на прскање, Соња Кец гледаше незаинтересирано со коњакот во едната рака и џоинтот во другата, само малку подмрдна со задникот, кожата од седиштето на волвото испушташе звуци во ритам на движењето на раката на Симона … Гладно дете критерии нема веќе, му пролета мисла на Лидо, меѓу прстите на Симона се слеваа секрети, нема што да мислам, помисли Лидо, нека мисли он за мене и си погледна во главата од фалусот…. Волвото иташе низ калливите улици на Идризово, набргу го напуштија градот. Во далечината на хоризонтот се гледаа отсјаи од громови кои како во некаков театарски спектакл ги насочуваа кон излезот од градот. Симона повторно почна да пуши трева, од неа и се вртеше во стомак и се дебелееше нејзиниот јазик. Одпивна малку од коњакот па зеде еден поголем дим и го задржа во градите. Помалку параноично ја погледна Соња, таа за сето време не говореше ништо.

sauteur gourmand

„Што ти е?„

Соња само се насмеа земајки го догорокот од тревата. Лицето и имаше израз на уморна домакинка. Размислуваше за утрешниот ден и нејзината нова работа кај Академикот Др. Лазар Серковски. Тоа беше истиот господин на чие предавање што туку беа. Утре требаше да почне со работа во неговата канцеларија. И тој како и Лидо за сето време гледаше во нејзините нозе и сакаше да ја преврти. Тие работи никој не можеше да ги скрие од Соња. Точно знаеше кој сака да ја легне чим ќе го здогледаше. И требаше некаква работа и овој оглас на академикот тоа и го донесе. Зеде еден дим и му го дувна в лице на Лидо-шоферот. Овој сега веќе скиселено примети дека и двете девојки се толку нацрвени во очите што веројатно ниту една од нив повеќе не знае што прави. Реши да застане.

Академик Др. Лазар Серковски започна да влегува во крајот на излагањето, помалку уморен и со свенат ентузијазам тој примети на говорницата:

„И не е ни чудо што денеска сите се коџамити генијалци?! Тупаци ни заедни! Генијалци, сезнајковци. Сите знаат се‘… Е  па не може така! Почна да се закашлува.

„ Не оди така почитуван аудиториуму!„ Во салата едвај да имаше уште неколку останати слушатели, еден од нив беше портирот и директорот на објектот, тие немаа каде да бегаат.

Некаде меѓу Идризово еден и Идризово два, Лидо пак посака да фрли, набабрен му беше повторно а и како нема да му биде, се сврте кон задното седиште и фати секвенца, Симона Шепер и ја беше ставила раката на Соња Кец меѓу гаќичките, така, така, вози пополека Лидо-Лудо, така; Соња Кец гледаше незаинтересирано кон црвеното небо од Железара. Покрај патот минуваа неколку коњи, од кај Хиподром. Лидо се погледна во ретровизорот, тој имаше испиено лице, веѓите му сметаа на видот, носот накривен но пристоен, си ги потргна зулуфите наназад. Туку, велите, професор Серковски не кажа ништо ново!? Соња Кец, застенка, пушти крик, Симона Шепер ја извади раката од гаќичките, му го даде едниот прст на Лидо, преку седиштето, ах тој мирис, Лидо немаше избор-го залапа.

„Да ти ебам…„ рече Лидо. Толку се едноставни работите? Ги погледна и двете девојки но дрогата која што овие толку сочно ја пушеа почна полека да го фаќа и него. Зошто тој мораше да се испијани од нив, зарем е толку навлечен на пичка? Се праша… Можеби треба да оди на лекување? Кај оној доктор Пченкар или Чепкарганов или… како ли го нарекуваа: Др. Магареев, кој ќе ги знае денес има многу доктори; а него постојано му се ебеше. Размислуваше повторно за еден долгометражен порно филм кој што му се виде по малку апологетски, филмот остави длабока трага во неговата душа. Набргу стигнаа во викендичката во Црешово. Пред самиот влез имаше насобрано цел еден куп суви гранки, некој ги беше собирал гранките од стариот орев кои што се кршеа под налетите на ветрот. Сиот двор беше сосема запуштен со обрасната трева и коров. Самата вила наликуваше како една од оние на Хичкок и неговиот репертоар на психо-хорорабилни сцени кој обично завршуваа со некаква манијакално-патолошка игра. Лидо полека го отклуча зарѓаниот катанец и влегоа во дворот. Во вилата беше прилично неуредно и јасно можеше да се приметат минатите оргаијастични теревенки. Неизмиени садови, расфрлани чаши – пепелници со цигари и кондоми кои што седеа исушени и залепени по малите кантички за ѓубре – Лидо сакаше да ги гледа артефактите пред себе откако ќе завршеше со чинот. Понекогаш тука доаѓаше сам и со часови се присеќаше на сексот што го беше практицирал во минатото. Сексот му значеше многу нему. Беше дваесет и три часот и пет минути кога тој ја заклучи влезната врата, ги навлече ролетните и пушти дискретно светло. Отвори само еден мал прозорец од кујната за да може воздухот да струи.

„Раскомоте те се…„  Им предложи на девојките кои што веќе се беа разлегале по креветите.

Лидо го пушти телевизорот и го пронајде својот омилен порно канал. Набргу на мониторот се прикажуваа најразлични сцени на секс со црни – азијатки- мароканки и какви ти не дами. Лидо повторно почна да го дрви.

Соња направи еден голем џоинт и започна да го пуши. Лидо дојде веднаш до неа и го исправи. Тој милно го нушна до нејзиното носе. „ Ете земи ја оваа цигара…„ Само ќар ќе видиш од неа… А не од ова зеленилово и двете за сета вечер ми пушите…„

Соња му го стегна и го задрнка горе-доле неколку пати. Таа примети сета занесена:

„А да го измиеше за промена малку?„

“Секоја вода е вода, и твоето лачило од устата е вода, набргу ќе го изгуби тој мирис и ќе стане вода и тој и така ќе се неутрализира миризбата. Така слушнав на Дискавери каналот?„

„Ти си навистина луд, него речи ми од каде ти е тебе бе копук Волвово?„

Симона која што до пред малку се забавуваше со една помала гумена кукла – очигледно една од прљавите сексуални играчки на Лидо сега ги начули ушите и проговоре: „ Навистина ти си многу богат или си еден од оние на СДСМ или… Во крајна линија ВМРО – тие се многу богати и сети издегенерирани од желба за пари и моќ? Да не си ти еден од тие- пратениците-знаеш ДУИ-ПДП и со нив сме работеле, но  тие не се толку перверзни како тебе, тие се обични селковци и зелки…„

„Проклети дрогашки…„ помисли Лидо: сега уште ќе ме испрашуваат а на бајраков никој сенка не му става…

„ Не, уффффффф, јас сум обичен човек запослен во една од амбасадите, Волвото не е мое…„

Соња ги рашири нозете, имаше прекрасни нозе – прави и пропорционални. И покрај фактот што нејзиното лице не и беше подобрата страна таа успеваше да се смени и да извлече максимален ерос од себе. Како помлада работеше на модните писти и секогаш и ставаа мали замерки за корекција на лицето, кои што таа бучно ги одбиваше.

„Зарем вакви запослуваат во амбасадиве Скопски?„

„ А што?! Па јас сум дури и добар! Какви ги има… Па и тие дипломати мислите дека се којзнае што?!„

„…„

Соња го погледна и продолжи: „ Сепак малку би се измила, ако немаш ништо против…„ Влезе во купатилото и ја остави вратата отворена. Можеше да се слушне како млазот од вода ромолеше по нејзиното тело и звук измешан од телевизорот на Лидо пропратен со стенкања – мјаукања и офкања. „Fuck me… Yeah… Oh Yeah… Fuck…„ за сето време пристигнуваше низ вилата. Лидо седна на еден дрвен стол и се намести токму така за да може да ја гледа Соња и да си го тинка горе – доле- горе – доле. Офкања и стенкања го параа етерот. Соња излезе сета влажна од купатилото.

„Сакаш ли да ми ја избричиш? Веќе цела седмица не сум ја бричела…„

Лидо за миг ја остави работата и задоволно климна со главата. Сега двајцата беа повторно во купатилото и Соња лежеше гола во кадата, до неа Лидо со вечно надрвениот стојко. Тревата на Панче Каранфилот си ја заврши својата работа и во комбинација со испиениот алкохол во нејзината глва и стомак правеа чудно чуство на френетична тензичност и желба за кинење на сопствената кожа. Толку и беше убаво и грозно во истовреме. Соња се обидуваше да седи на испакнатиот дел од кадата и си го премачкуваше телото со шанпон од време на време лапајки му го кривиот  на Лидо. Овој пак сиот зцрвенет не знаеше каде од среќа повеќе. На стапот се гледаа мали жилички и распукани капиларчиња од прекувремената работа наложена од ноќешната случка. Сепак тој не чуствуваше замор, сакаше уште и уште. Тука беше и Симона која што иако не толку сочна како Соња го развлече својот задник по плочките триејки го задникот на Лидо и гледајки во неговите тестиси. Таа заклучи дека едниот тестис му е значително намален. Таа му се втили во уво на Лидо и му прошепте: „Сакаш ли да влезеш во мојава пештерка, ах… Ќе ти го стегнам многу цврсто, не ќе знаеш што е мачка – а што еж…„

Во купатилото сиот амбиент доби слика на критски бањи, пареата го исполни сиот простор и насекаде имаше расфрлени алишта. Дејството на тревата ги носеше кон екстатично-звучно полифонско крешендо, сите како да беа повампирени, безсрамни, изгладнети за бол и пенетрирање. Лидо заофка: „ Ако ти го ставам тоа ќе биде: Влез Излез, оф… и Крај… подобро е вака-сами да си го правиме тоа и мислите да ни ги полнат телата кои и онака не преколнуваат за повеќе и повеќе…„

Тој зеде еден нов жилет и откако го отвори почна да ја минува кожата на Соња со него. Симона му го фати и му го зацрвене од стегање и влечење – горе доле. Во тој миг телефонот на Соња неколку пати заѕвоне:

На линија беше Академик Др. Лазар Серковски.

„Соња…„

„Да.„

„Простете Соња, малку е касно но јас ете за сето време размислувам за вас и за работава…„

„Ах, тоа сте вие господине Лазар…„

„Да, да Соња јас.„

„Малку е касно или…„ Погледна на часовникот и виде дека е точно два часот наутро.

„ Ех да, но да не се јавевте немаше…„

Стенкањата и офкањата продолжија со забрзано темпо. Симона му го голташе курот на Лидо  со голема брзина и тој веќе врискаше од задоволство.

„Што е тоа Соња?„

„Гледам еден филм„

„Ах, такви филмови значи…„

„Па денеска сите се такви, не знам за други или…„

„Да, да убаво е се’ што е такво и ново, што да правиме и тоа е храна – месо…„

„Мислам дека ќе закаснам, малку утре – ич не сум спиена докторе„

„Се разбира, се разбира, да дојдам да ве видам?„

„…„

„Ало?„

„Да, да ве слушам…„

„И?„

„Па не сега докторе, но утре вечер може, многу сум истоштена…„

„Добро, Соњичке се гледаме тогаш утре, чао…„ Соња му ја затвори устата со рака на Лидо кој бучно почна да збрефта од движењата на Симона.

„Ох да, утре и тоа навечер кај вас, фино ќе се дотерам, може?„

„Може-може-Соњче, сакам да те видам со нетрпение те чекам Соњче-дојди ми…„

„Чао докторе и еј: „Ако мачката јаде ЕЖ-тогаш ЕЖОТ спие со ЗМИЈАТА… Х-х-х-х…„

“Ха-хаха!-важи Соњичке, чуус.„

Соња ја отвори устата и му откорна едно влакно на Лидо, овој се заврте и и ја исполни веќе сиот затетеравен од големата страст која што се претвораше во бол.

„Чекај да ти помогнам, се разлапа Соња„

Го штипна за јацата и скоро му ја одра кожинката на Лидо. Тој завреска на сет глас и набргу сврши врз лицето на Соња. Едвај стоеше на нозе, се труполи на земја откако ја исцеди последната капка врз неа.   Беше многу задоволен, сиот насмеан гледаше во газовите на Соња таа ја отвори устата и ја исцеди врз неговата, капка по капка семето помешано со секрети се цедеше врз неговото лице.

„Уаг?!„ Се стресе Лидо.

„Да видиш како е, го лижна со насмевка Соња„

„Знаеш ли дека францускиот математичар од литванско-еврејско потекло Беноа Манделброт во 1975 година го создал зборот „фрактал“. Тој забележал дека одредени облици во природата се сложени, на пример облакот не е правилна сфера, планината не е правилен конус, молскавицата не се движи по права линија. Или, на пример, кога ќе ги погледнете гранката на дрвото, устието на реката или замрзнатите форми ко настануваат на прозорецот во зима – сите тие имаат некаква сложена геометрија. Геометрија на повторлива самосличност. Тоа го увидел Манделброт и врз основа на трудовите на некои други математичари седумдесеттите години на минатиот век ја дефининрал формулата за самоповрторливите обрасци наречени фрактали. Оттогаш па до денес со развојот на компјутерите дојде до експлозија на визуелна фрактална анимација, најнапред во две, а потоа и во три димензии. Оваа коцка е создадена од сложени, повторливи симетрични обрасци. Фасцинантен е фактот дека денес аматерите кои работат со бесплатен софтвер можат дома да создаваат исклучително сложени и богати анимации за какви пред дваесетина години беа способни само врвните анимациски студија на Холивуд со стотици вработени и опрема вредна стотици милиони долари.„

„Што тоа значи? Дека нема да има секс на планетава?!„  Соња беше многу гладна, би изела и цела кокошка со се коски  да имаше до себе. Стомакот почна да и прави мини ариетки кои за миг јасно се слушаа во дневната соба на вилата. Се облекоа и  кренаа кон градот. Соња за сето време по пат  размислуваше за  Др. академик Лазар Серковски. Не се договорија за платата,  но таа беше сигурна дека тој ќе и овозможи пристоен буџет. Симона веќе беше заспана, таа седеше веднаш до Лидо кој што и ја беше мушнал раката меѓу нозе. Му беше топло таму и те ја вадеше – те мирисаше од прстите. Убаво мината ноќ, примети гледајки во огледалото кон Соња.  Малите дрвца кои што беа насадени по пат исчезнуваа како во некаква компјутерска игра. На автопатот стоеше едно полициско возило во кое јасно можеше да се види истоштувачката трета смена. Двојцата полицајци во возилото како да беа заспани, се се движеше бргу додека сонцето се искачуваше од исток кон запад.

Др. академик Лазар Серковски живееше скромно во барака на Зајчев Рид, не му сметаа воопшто сцените од третиот круг, како што велеше неговиот пријател Јани Корчкоф кого Жабарот пред многу години го прекрсти во Дон Раскалашњиков. Не му сметаше што на само неколку метри од неговиот прозорец, во третиот дистрикт на општина центар беше насобрана целата гарнитура пазарџии, секој со својот специјалитет и асортиман, канализациони цевки не исчистени од фекалии за само 20 денари, па кај го има тоа, тоа е цена за почит, искористени кондоми во врзулче со ластиче, искористени само еднаш, со гаранција, 10 парчиња за 10 денари. Г-дин Серковски, ви велам, мажот и е пилот а таа работи во војната болница, и јас, ххх-х, и одам од време со овие куртони, со гаранција, само еднаш, а после ги заплакнувам. Академик Лазар не рече ништо, секој збор ќе беше бош, само влезе во бараката, седна до проекторот од 2×8 милиметри и си пушти стар филм. Се присети на убави времиња, синхронизацијата на филмот беше од слетувањето на месечината, this is a small step for….крххх…but a giant step for…крххх. Воздухот во собата мирисаше на мемла помешана со чад од хаванска пура Дон Коитус, директно од плантажите на Фидел и тие фиљан луѓе. На платното се менуваа сцени, академик Лазар посебно ја бендисуваше сцената каде еден човек ги има пикнато рацете во една канта во која како да месеше нешто. Од време на време ќе дојдеше едно дете и носеше канта со млеко, дотураше млеко а човекот продолжуваше да меси. Над бачилото трчаа коњи, облаците спуштени, небото црвено, како некоја сува бура над Тоскана. Се сеќаваше академик Лазар, беше тоа пред точно 32 години, тогаш тој беше млад и сакаше филмска уметност, аматерски филмови од помал формат и невообичаени теми, правење сирење на Бистра. Човекот што месеше ги извади рацете од кантата, еееј Чопи, две работи, еееј ме слушаш ли!? Прво да ја најдеш мачката оти нема кој да го изеде ежот, се намножија змииве, слушаш, еј! Чопи, Чопи, слушаш ли, и втора работа, да не ти влезам во трлото. Чопи истрча од трлото, панталоните му беа паднати, се влечеше, паѓаше, стануваше, успеа да ги дигне гаќите и да ги закопча пантоланите. Во трлото неколку овци со исплашени очи се беа збрале до оградата. Се спремаше бура и безмалку ќе заврнеше. Мирсис на прчовина го наполни носот на младиот Лазар, тој згрозен се заколна дека ќе студира се додека не го однесе промајата на животот. Но никако немаше да си дозволи да наликува на помалку инфантилниот Чопи, кој патем се бањаше еднаш месечно. И ете сега кога сето тоа време беше минато, револуциите стишнати. Гумите на прогресот комплетно излижани и издишани, тој сега го сумираше својот живот. Дали беше навистина успеал во истрајноста и напорните студии, градењето на неговата кариера. Во тој лажен академски синџир на предатори и жртви, педерско ноктурно на зборот и самоуважувањето кое никако да му појде од рака. Едно константно повторување: Ежот па ЕЖОТ! ЗМИЈАТА ПА ЗМИЈАТА! МАЧКАТА ПА ЕЖОТ… Стана толку рано денеска. Првин се изми па направи мала утринска гимнастика фаќајки се за рачката на срамот. Така најлесно му тргнуваше од рака да се исправи, годините си го чинеа своето. Зимата на возраста го кастреше дури и неговото испланирано време. Стануваше се понесигурен. Ете сега тој требаше да спрема и кое какви магистратури на магистратурите дипломски на дипломските се со цел да го задржи работното место. Му текна дека во свое време го учеа за наводните злодела на ХИТЛЕР, ГЕБЕЛС, МУСОЛИНИ, ФРАНКО, АРТУКОВИЧ и останатите од кланот на ТУЛА друштвото. Како тие биле ѕверови и правеле лоши работи за планетата. Германците имале демонски идеи да го завладеат светот и среќа што сојузнициве ги спречиле. Е не, тој ќе рече денеска. Јасно можеше да се види дека Германците повторно се водечка сила и дека сите овие окапнати и истрошени балкански народи и целата словенска конфедерација не е ништо друго туку обична маса на неуки робови кои и понатаму работат за германецот. Овој пат таа маса нема никакви права. И не е директно под германската окупација, така тој мислеше дека сите овие народи имаа мала шанса. Сега единствено нешто што за него будеше некаква надеж беа оние милиони РОМИ и АЛБАНЦИ и АРАПИ што се префрлаа преку границите на унијата. Сите тие беа некаква предходница на падот на таа вештачка педерска унија која што ги загрозуваше сите човечки принципи и права. Материјалистички отпадоци и свињи, дегутантни изопаченковци и намирисани паљача. Ете тоа беа тие: ЕВРОПЕЈЦИТЕ. Никого тие нема да научат на ред на морални вредности, затоа што за да учиш треба и самиот да практикуваш. Гневен на се‘ тој заспиваше така секое утро во последниве десеттина години. Се будеше околу девет часот и одеше на предавањата во Земјоделскиот Факултет. На возраст од педесет и шест години животот му се закануваше со сите налети како мачка ставена во вреќа. Тој ниту имаше фамилија ниту деца, ништо есенцијално сем неколку теории и магистерски трудови. На факултетот на сите им одеше помалку по нерви. Поради некогашното членство во сојузот на комунистите на Југославија тој беше презрен од новата влада, ништо подобро не минуваше ни во старата поради неговата десно-ориентирана мисла и славењто на националсоцијализмот и неговите трудови издадени на таа тема: Сестри Свастики бр. 1, 2, 3. Во тие дела Др. Лазар Серковски како по нарачка ги величаше нацистичките експерименти – логори и уредувања во старата Германија. Толку се беше замерил со институциите што повеќе никој не го ни канеше на трибините за идните општества и футуризмот. Луѓето од политичките науки беа посебно бесни на него поради фактот што тој не се држеше до своите теми на Земјоделскиот Факултет, туку лудуваше по некои социјално-политички претпоставки. Го зеде својот велосипед и крена кон неговата канцеларија веднаш под брдото на Гази Баба. Надвор времето беше преплетено со тешки и густи облаци, дуваше благ јужен ветар и влажноста стануваше се‘ поголема. Го стави ајподот на уши и почна да вози. Требаше да мине цели седум километри од дома  до работното место, но тој и онака само чекаше плата на првиот од месецот, зошто би брзал. Од ајподот се стркала една песничка од шеесетите: I like to see the world to sing in perfect harmony – da-da-da…Навистина му се згади кога виде дека истата песна ја превзеде Кока Кола за најновиот рекламен спот. „Проклети капиталистички изроди!„ Немаат ништо свето во себе-промрморе… Свињи капиталистички свињи… Набргу почна да истура и тој  мораше да најде засолниште. Слушалките на ајподот се намокрија и тој беше оставен како жаба на суво сам со сопствените мисли. Токму кога влезе во еден кинески бутик ( како да некаде на планетава има американски ) мобилниот почна да  ѕвони:

„Бееее! Бееее! Беееее!„ Се јавуваше Соња Кец.

„Како сте Господине Докторе? Соња овде.„

„Здраво… Соњичке, како си ми. Ти мина главата?„

„И главата и устата докторе се‘ ми мина, фала на прашање, а вие?„

„Арно, арно, еве малку накиснав инаку се‘ е во ред„

„Јас се извинувам за преѓе, сите оние врискотници и…„

„Ох, ништо, ако де. Мора да има човек вентили – нели?! И јас понекогаш си пуштам такви филмови ги има на порно каналот, за да си го избалансирам притисоков – многу стрес…„

„ Да, да господине, денес во колку?„

„Дојдете во 13 часот, ќе ви диктирам, можете?„

„Секако, секако – се гледаме – Чао.„

Соња отспа цел час и веќе беше спремна да го зграпчи денот. Што туку и се јавија од бирото за невработени за да и соопштат дека нејзината емигрантска виза Б беше усвоена за разгледување. Соња пристигна во ФИРОМ директно преку Албанија а инаку водеше потекло од Украина. Таа беше дојдена отпрвин во едно гостиварско село како стрптизета каде што ги мереше димензиите на балканските фалуси. Водењето на строга перфекционистичка анализа допринесе доста бргу да биде отплатена од патронот на барот: „Зинатата Венера„ – Џемо Стапот, и после запознавањето на неколку МВР експерти таа стана дактилографка во бирото за внатрешни. Нејзиниот живот повеќе не се плаќаше во копејки, сега таа беше слободна жена и Џемо дилерот мораше да ги заборави нејзините услуги. Тој ја злоставуваше цели две години и воедно и го згади цел машки род. Џемо Стапот, терористот… Ја излажаа за добра заработувачка преку интернет. Соња и Ајрула кренаа заедно и беа дочекани од внукот на Џемо – Сабахудин, кого исто така уште првата вечер мораа да го задоволат. Минуваа денови, месеци, години за Соња која што мораше да се шири пред целата армија на прљави, гладни-гадни и секакви мажи. Сите тие и се редеа во западниот дел од  ФИРОМ. Таа веќе ги препознаваше по изгледот на стапот од кој дел на ФИРОМ потекнуваа. Симона повеќе немаше потреба да изучува никаква анатомија. Знаеше каде да фати каде да затегне, како да лапне како да ги истовари змиите што влегуваа во нејзиното тело, но најважно од се‘ беше тоа што таа не губеше надеж.  Симона беше преживеаник на трагедијата во Чернобил, уште како мала беше сосема сама. Нејзината мајка ја напушти за еден арапски емигрант веднаш после катастрофата а татко и веќе беше починат. Беше 1 Април 2001 година 16.30 часот кога таа пристигна во ФИРОМ. Очекуваше да види елитни населби и атмосвера слична на онаа во Швајцарија но, наместо тоа таа беше заглавена во едно гостиварско село заедно со Ајрула и веднаш беше ставена на проверка од Џемо Стапот, хероински дилер задолжен за средна и западна Европа. Тој и го начука со сета смрдеа што одеше со него. Очите му светеа како на Рис. Долгиот стап стимулиран од тешката дрога никако не можеше да заврши. На крајот тој ладно ја остави да лежи и ги повика внуците да ја пробаат.  Се сети на сиот метеж и страв што го претрпе. Грозна мака и повраќање, додека немо ги гледаше лицата на локалните политичари како чавкарат за подобро утре. Во барот сите гости беа или полицајци или нивни доушници. Сите тие и се наредија истата вечер. Минато, ратресено се изви во себе Соња. Минато… Сега таа брзаше да стигне кај професорот Лазар Серковски кој што иако беше цели двадесет години постар од неа изгледаше како во цветот на младоста. Соња повика такси и се однесе до улицата на „Црвените Кмери бр.13„. На вратата пишуваше Др. Академик Лазар Серковски. Заѕвони и причека. Еден мал еж почна да шушка веднаш до нејзините нозе,  таа преплашено се тргна, па откако примети дека и ежот изреагира на нему сличен начин таа се врати да го набљудува. На вратата се Појави Др. Серковски во бањарка, беше штотуку искапен.

„Влезете Соња, супер,  еве правам кафе.„

„…„

Соња малку засрамено влезе во домот на Лазар. Примети дека станот беше удобно наместен и на места декориран со изобилство на слики. Имаше тука многу што да се види еден Мазев, Личеновски, Станковски, Јана Куновска, стариот Куновски, па дури и слики од  Поповски Сашо.

„ Ја сакате уметноста, професоре, пардон докторе?„

„Хм, не би рекол така. Повеќе уметноста м?

Muralla

 

 

Влез Излез И Крај III

 

„Во колку посакуваниот број не одговара тогаш ќе го убијам оној смрдливион!„

„Па зошто би го убил, што ти направил?„

„Онака, чисто да ми мине време…„

„ Па  тој  е и онака мртов, тој е… зависник, што би губел време со него.„

„ Па што ако е зависник? Што треба сега – да му простам?!„

„ Не, ете земи му нешто, некој предмет, што би го убил…„

„ А, бе сега… убиствата се прашање на каусалитет модалитет и синхронизитет и принцип, да принцип пред се‘…„

„ Ма ти си бе: ОБИЧНА ЏУКЕЛА!, ПА НА КОГО БЕ ТИ: СИТЕ ОВИЕ ГЛУПОСТИ! СЕЉАЧИНО ЕДНА! Што мислиш дека јас имам високо мислење за некој што употребува сериозни зборови?! Ти реков остави го детето – Џукело!„

Миле за сето време ја следеше расправијата помеѓу неколкуте таксисти. Во барот се‘ беше ефтино и зло. Говорот и сленгот, изгледот и мирисот, онаа неиспраност на возачите кои се на пат и никако да видат жена до крајот од месецот, само некогаш  некоја курва која ќе ги собереше нивните пари… И тоа некој го нарекуваше стил на живот. Буковски пишуваше нилион страници само за да го го спомене зборот: КУР И ПИЧКА… Зарем тоа беше вистинито сега. Два збора доведени до пиедестал на некакаква неверојатна силна порака. Всушност едно големо детско ништо. Сето тоа: Маркиз Де Сад, Де Квинси, Аполинер, Набоков и неговата фасцинација од девојчиња, Бокачо, сето тоа што му го советуваше професорот по литература денеска беше сосема перверзно и страно за поголемиот дел од популацијата. За време на студиите по компаративна книжевност тој се виде себе си како некаков еротоман и покрај фактот дека немаше легнато ниту една минџа, само поради фактот на изборот на литературата. Денес, денес е се‘ забрането и се‘ дозволено. Денес секое дете видело сцени во кои некоја дама води љубов со магаре или некакво бизарно животно. Сите оние тајни списи, ракописи и коекакви сексуални читанки воопште повеќе немаат смисла. А онаа неговата србинка,  никако да му даде пичка, тој мораше тоа да го прави во такси возилото и да гледа далеку во просторот преправајки се дека е запослен човек. Мораше едноставно мораше. И сет тој грев пред Бога му влезе некако сосема природно. „ТИНКАШЕ„… „ ДА ВИ ГО ЕБАМ СЛЕНГОТ И ЈАЗИКОТ ШТО САКАТЕ ДА ГО ПОСТАВИТЕ А ТОЛКУ СТЕ УМНИ!„ Почна да се дере на сет глас. Дури и оние што пред малку се расправаа застанаа и збунето го погледнаа.

„ ДА ВИ ЈА ЕБАМ АКАДЕМИЈАТА И СОПСТВЕНАВА ЛУДА ГЛАВА ШТО ОД ИНАТ СТОИ БАРАБАР СО ВАС НА ОВА ПАРЧЕ ЗЕМЈА!„

„ ДА ЈА ЕБАМ СЕТА ПЛАНЕТА ЗЕМЈА, МУЛТИКУЛТУРНИОТ СОЖИВОТ И СЕТА КУЛТУРА И РЕЛИГИЈА ШТО НОСИ ФРУСТРАЦИИ ВО МОЈОТ УМ!„

„ДА ВИ ГИ ЕБАМ СИТЕ ИГРИ НА СРЕЌИ И ЛОТАРИИ ШТО НЕКОЈ НЕКОГАШ ГИ ИЗМИСЛИЛ!„

„ ДА ГИ ЕБАМ СИТЕ ЛЕШПЕРИ И ТАКСИСТИ НА ПЛАНЕТАВА!„

Стана и си отиде. Надвор беше спурно и сиот воздух беше обоен во сино чадовит кондензитет. Тој погледна во далечината и примети дека е сеуште месец Мај, и дека и покрај загаденоста и простотилукот на градското планирање на Град Скопје имаше понекое зелено дрво. Неколку камиони претураа нов асвалт по улиците  на изборите.

„ Ништо нема да се промени…„ Си помисли Миле.

„ Само уште повеќе „ШУПЦИ – АКАДЕМСКИ ШУПЦИ„ И кога би го напишал ова не би го сменил, само поради фактот дека треба да задоволи некаков недоветен мрсулко. Така би ги нарекол тој: Шупци…

Запали цигара и седна на земја. Беше помалку растресен и се обидуваше да се сети кој ги измислил цигарите. Му текна: „Сер Волтер Религ„ тоа скапано британско животно, тие се најголемите играчи на планетава… Но сепак му го држеа умот под „катанец„. Англискиот и сиот тој свет на гадости, песни и кое-какви игри на зависност. Тие му беа криви за овој социјален кошмар, за оваа бедна и мизерна земја со референца ФИРОМ, за неговата несреќна судбина, за сиот несреќен свет. За сите обесправени работници кои што седат на крајот од умот и чекаат дисолуција на телото заробени во тој примитивен свет на физичките страсти и пијанството. Тој англиски опиум спремен за големата Кина. Тие ложи затутучени со идиотските протоколи и оние старци сеуште живи, секој од нив по неколку бај-паса и канцерогени веги. Сите тие беа  монструми за него. Големи мативоди и промисквитетни сеирџии: дркавци! Можеби требаше да седне пред компјутерот на син му и да испрати еден краток есеј за тие тајни друштва и кловновите од ФИРОМ, но кој би обрнал денес внимание. Се прашуваше  по малку очајно во себе Миле. Влезе во автомобилот и исчезна во ноќта.

Вторник, 22.00 часот, некој мај, 2010 година, Соња Кец реши токм у оваа вечер да направи забава на Улица Ленинова Б.Б. Нејзиното момче Руфи Демол, сакаше една голема забава во која сите ќе јадат многу кока. Банкари, политичари, војсководци, проститутки, луѓе од шоу бизнисот – сите беа збрани тука. Соња за оваа пригода ги беше најмила „Лос Мудонерес Дел Ме Кава„, познат фиромејски виолински  квартет. Амбиентот почна да се загрева. Насекаде по масите имаше купчиња кокаин, неколку артисти танцуваа и рецитираа делови од гозбата на Платон. Сосема не соодветно за местото но Соња мислеше дека културата во ФИРОМ треба да се впива во индиго налети. Руфи Демол седеше заедно со Игнишн Дик, полициски начелник во ДБК кој се беше прославил со неговата изјава: „Ако ги фатиме сите криминалци тогаш останавме без работа и сите во затвор. А ако влеземе сите во затвор  нема кој да ни прави јадење…„ Веднаш после изјавеното Игнишн Дик доби унапредување и започна една перзистентна кариера по службите. Во моментот Игнишн Дик располагаше со не помалку од пет милиона евра капитал покриен во банките на ФИРОМ, Венецуела и Колумбија. Тој исто така имаше отворено неколку детективски колеџи во ФИРОМ. Во фиромејската книга: „Кој е Кој„ тој беше објаснет како чесен бизнисмен од ромска провиниенција и голем ромо-фил, но сепак фиромеец. Над неговата куќа се вееше и првото ромско знаме. Игнишн Дик беше успешен фиромеец, но сепак се нарекуваше Ром а не македонец како што некои други тоа го правеа. Грешка: единствен пат кога тоа го направи беше додека траеше една посета низ германските логори на смртта, тој тогаш за да се додвори на германскиот двор изјави дека е македонец. Дворот лично не се вознемири, за нив сите фиромејци и онака беа или роми или албанци. Македонците веќе станаа дел од елитната и нестварна национална реалност. Фантоми Македонците се фантоми. И тоа беше многу добро за Игнишн Дик кој толку страсно навиваше за ромската популација која од ден на ден се преливаше преку границите на ФИРОМ завршувајки по териториите на унијата. Сега ромите роми стануваа фашисти – а фашистите роми. Каква конспирација-каков парадокс. Ова беше казна за хитлеровите заложби. „Значи Бог има намера сите да ги претвори во Роми и Арапи?„ Нема да има повеќе Европјани?! Италианите во неколку наврати бучно го покажуваа своето несогласување со ставот на европската комисија и само избраното име на ромите кое што ги поистоветуваше со старите Римјани. Но, знаете како оди: ништо не е прекасно додека не стане: касно. Така ромите си ги пееа своите химни и од ден на ден се множеа со брзина на глодари или мравки или, оставам на вашата имагинација…„ Игнишн Дик, татко на двадесет и пет деца и сто внуци а сепак стар колку некогашниот  премиер на ФИРОМ: Никола Груевски. ФИРОМ не беше во унијата но затоа Ромите беа насекаде и никаде не работеа- а заработуваа. Тие добиваа социјална помош и се размножуваа. Сите се обидуваа да ги нормализираат но тие беа врвно нормални и суптилно водеа во новата популациона политика на унијата. Но каде беа фиромците? Зошто никој не ги посакуваше а сите се плашеа од нивниот извоз: ?! Што имаше толку одбивно во фиромците зошто тие никаде не припаѓаа? Кому му сметаа фиромците. Теориите за словените и нивното потекло – фиромското тло- интелегенцијата што секојдневно даваше неверојатни резултати во ФИРОМ? Многу прашања талкаа низ главата на Игнишн Дик откако му беше доделена посебна функција во администрацијата на тој котел наречен од некои со име ФИРОМ.  „Лос Мудонерес Дел Ме Кава„ започнаа со своето ромско – бразилско темпо. Се разбира овие две популации немаа ништо заедничко, од друга страна митот за ромите и нивната музикалност сепак беше малку пре нагласен во ФИРОМ. Во ФИРОМ имаше многу музика и фиромците – за жал на ромите беа доста талентирани во уметноста, а и бразилците беа верзатилен народ кој сигурно имаа побогат музички репертоар од ромите. Како и да е убавината и сличноста се состоеше единствено во бојата на кожата, а понекогаш и во начинот на живот. Значи Фи-ромците сметаа но ромите добиваа азил во Европа? Кој тогаш беа фи-ромци, а кој роми во условно кажано таа земја на која што требаше да и го сменат името: Од Македонија во Фи-ромија? Игнишн Дик знаеше дека во ФИРОМ многу работи се ставени на глава и дека постои дел од популацијата што од старите времиња се нарекуваше: македонци. Тие за Игнишн Дик беа неверојатен проблем. Рака на срце тие бројчано повеќе воопште не претставуваа проблем затоа што сите очекуваа дека тие набргу ќе исчезнат од картата на светот. За Игнишн Дик во ФИРОМ требаше да останат само роми-албанци-словени-египјани-по некој а-роман и… толку. Овие фантомите кои себе си се нарекуваа македонци сепак беа нешто многу чудно и мистериозно. Нив секој требаше да ги бара во претставниците не некаквите хазардско-балканси-племиња кои што на езотеричен начин владееа со балканскииот полусостров. Нивната судбина беше благородна. Тие се тие што постојат и не постојат. За сето време се преправаат дека не постојат – но сепак се истрајни и кога работите ќе дојдат до некаков претпоставен климакс тие се солидаризираат и повторно стануваат Македонци. Нивниот корен е стар тие се народ кој дури и со енормно ниски бројки може да направи чуда. Не џабе Хитлер ја  увидел нивната моќ некаде пред крајот на II-та светска војна, кога тој ( за жал предоцна ) понудил да се направи нова држава на Балканот што ќе биде наречена Македонија. Веднаш по војната американците симулираа мали протестантски заедници во кој повторно тој вреден и врвно интелегентен народ ( македонците ) почна да се пумпа со некакви идеи за самосталност и државност. Но за Игнишн Дик работите беа сега минато никој не можеше да им застане на пат повеќе на  ромите сега, ромите беа бројчано супериорни.  Како и да е, работите се одвиваа во добра насока, ромите чекореа кон портите на Европа и таа требаше набргу да згасне, во овој случај македонците воопште не беа важни. Тоа што беше важно повеќе потсетуваше на некаква слепа инстиктивност да се одржи вечниот оган на ромите и тие да станат нација бр.1 во Европа. А новиот ромски Лас Вегас требаше да биде токму Скопје или како тоа тие ќе го прекрстеа во некое идно време. Од Скопје сите роми ќе управуваа со новата Европа и ќе ги користеа социјалните  ресорси на големата Германија и неколкуте девијантни европски земји како Франција, Италија и.т.н. Конечно осветата на инвазијата на ромите вродуваше со реални бројки и финализација. Во ова ромите добиваа подршка од дијаспората во останатиот дел од светот и се оштреа за конечна победа, некаде во 2019 требаше да се видат првите резултати и со помош на останатите терористички организации кои што беа инфилтрирани на европското тло,  тие требаа да добијат примат во Европа. Големо прашање беше кој ќе заработува за нив и како ќе се организира банковниот трансфер и социјален пакет. Тие имаа силна подршка кај хомосексуалните заедници долж Европа и доста веројатно беше дека неколкуте хомо – организации ќе го прават тоа за нив. Како и да е, и покрај религиската блискост со албанската популација тие гледаа голем проблем со нив. Исламот беше една од најцврстите алки но… Албанците имаа своја агенда во која најмалку имаше место за нив. Нивната примо-фашистичка идеологија се косеше со сите расни начела на Исламот, но сеедно останатиот исламски свет ја толерираше нивната флексибилност и способност за мимикрија во западниот свет. Албанците за разлика од ромите минуваа со нивната посветла кожа каде што ромите не можеа. Најголем проблем за овие сега веќе бројчано енермосни инстант нации како ромите беше всушност Германија и моментот кога таа прекрасна земја на редот конечно ќе почне логички да размислува и ќе ја започне не популарната операција: „Метла„ . Додека  „Лос Мудонерес Дел Ме Кава„  удираа на тарабуките како занесени, Игнишн Дик се качи на вториот спрат од објектот кој што можеше да се нарече куќа, но сепак повеќе наликуваше на некаква импровизирана фабрика за цигари. Во тој миг  „Лос Мудонерес Дел Ме Кава„   започнаа со „Самба Па Ти„, позната традиционална песна која што своевремено го прослави Карлос Сантана. Беше време за танго.  „Лос Мудонерес Дел Ме Кава„  изведбата ја свиереа на труби и солото повремено го прекинуваше една доста невкусна и бучна зурла. Сепак, амбиентот почна да достигнува климакс на забавата. Во тој миг Соња Кец  се појави на вратата. Таа стоеше заедно со еден тип кој што имаше топчеста глава и многу чудно на тоа ниско чело. Очите му беа како широм отворени, и иако мали изгледаа како две џамлии кои се тркалаат во главата, поточно како оние црни нешта што понекогаш стојат во пресекот на исечените парчиња од мортадела. Беше низок по раст и несразмерно граден, неговите раце скоро се влечеа до земја. Тоа беше Мирче – Атанасију-Булдогот. Руфи Де Мол ги гледаше од внатре на монитор и размислуваше. Соња Кец понекогаш не можеше да го разбере Руфи Де Мол, зошто тој беше толку сомничав кон неа. Руфи имаше лице на модел и тело на лик на оноа на Арнолд Шварценегер но, и  покрај величенственоста и помпезноста со која го манифестираше сопствениот аутфит тој беше еден обичен неранимајко и дилер на кокаин. Тој беше прв на листата на бесните  мајки на ФИРОМ, проклетник – човек за отстрел. Сите го мразеа, а највеќе од се` тој самиот себе.  Политичарите на ФИРОМ сепак ги користеа многуте  услуги од него: лажирање на избори, погребални перформанси, застрашувања и разно-разни дрогерашко – логистички потфати. Животот во ФИРОМ без Руфи Де Мол ќе беше сигурно значително посиромашен. Во политиката секогаш се случуваа гадости, дури и кога не се случуваа се замислуваа. Така и Руфи го познаваше светот на измамата како: оче наш. Секогаш беше на страната на тие што победуваат и никогаш не губеше време со монотони политички реторики. Зошто му го донела Мирче – Атанасију-Булдогот… Таа глупа кучка… Украинска курва… Мирче – Атанасију-Булдогот, не требаше да се појавува во студиото на Руфи, посебно не сега кога тој правеше забава за политичарите од ковот на Игнишн Дик- кралот на Шутка. Мирче – Атанасију-Булдогот упорно ѕвонеше на влезот. Руфи испрати еден од неговите да го пречека Мирче – Атанасију-Булдогот и откако тие двојцата влегоа портирот ги внесе во засебна просторија. Руфи веднаш се јави на мобилниот телефон на Соња.

tyrant

„ Можеш ли да збориш?„

Соња се тргна малку на страна и се трудеше да исценира деловен разговор.

„ Да, да може секако, што ви треба?„

Мирче – Атанасију-Булдогот почна да ги превртува очите и да вдишува големи порции на воздух, тој отсекогаш ја сокриваше страста кон Соња Кец. Сакаше да и го начука и покрај фактот што таа му беше ебица на Руфи. Кој го ебе Руфи… си велеше додека и ги гледаше цицките – и онака ќе исчезне наскоро.

„Што си го донела овој?!„

„ А, не сам пристигнал тој домка„ Ова требаше да значи дека Мирче – Атанасију-Булдогот, дошол не поканет и тоа сигурно не беше убаво за Руфи. Се симна доле и влезе во просторијата.

„ Еееееееј… Здраво? какво изненадување вие двајцата заедно…„

Мирче – Атанасију-Булдогот преврте со очите и се втури со ликот кој што поприми облик на морски пес. Тој едвај ја отвори устата и проговоре:

„ Слушнав за забавава од Перо Наков шоферот на Миле Ракот од ДПК… Па си реков да ти пројдам, да шмркнам малку од коката, во ред е? „

Настапи мала тишина која што во очите на Руфи Де Мол – кој што природно беа сини но , овој пат поради предозираноста попримија боја на ирисот и изгледаа црни. Кокаинот што го беше изшмркал за сето време го удираше по неговото лево увце. Неколку змии се тегнеа од лево надесно покажувајки му го ликот нагло и внесувајки се од време на време во таа негова издрогирана и параноична свест. Тој правеше десет до двадесет грама на ден. Големо прашање беше дали и би помогнал и Супер Фројд во овие мигови на зависност. Во истовреме дрогата го напаѓаше сиот негов мислечки потенцијал и смиреност. Ги напрчи вегите и светна со очите не баре е демон.

„ Може секогаш да дојдеш и да земеш малку кока но не и денеска кога имам план и идеа за политичка игра„

Му фрли едно пакетче завиткано во целофан. Имаше можеби десет грама дрога во него.

„Еве, повели но не се задржувај те молам…„ Го погледна портирот и ја напушти просторијата.

„ Ќе се видиме Руфи… Еден од овие денови…„ Мирче – Атанасију-Булдогот ја остави дрогата веднаш до една фигура на една мала аморетка која што беше поставена на самиот влез пред скалите што водеа во горниот дел од објектот. Неколкуте политичарки бучно ги вртеа јазиците кон еден помлад пејач кој со набрекнатиот фалус изведуваше некаква точка по име: погоди каде се крие натрапникот. Лос Мудонерес Дел Ме Кава започнаа со еден жежок цигански чочек, чисто да го започнат фор плејот на ново пристигнатите гости премиерот и неговата прва дама. Руфи остана на само со Соња.

„ Колку пати да треба да ти кажам, никако аутсајдери!„ Силно ја удри по задникот. Соња не рече ништо.

„ Но тебе не ти доаѓа умот„ Руфи и го беше разголел задникот и замавна уште појако по него.

„ Немој Руфи те молам, тој ме најде мене, не можев ништо да сторам…„

Пљас, по задникот. Руфи почна да удира со сета сила и лудило гледајки како месото се сцрвенува и патолошки почна да се лигави над Соња. Во тој садистички круг немаше никакво извинување и плачење, ја зеде Соња како мало дете и и ги слече гаките силно удирајки ја по задникот се додека не и помодре. Откако заврши ја сврте кон себе и влезе во неа свршувајки со силен интензитет. Соња за сето време молчеше. Руфи беше доста непрорачунлив човек и секогаш носеше пиштол со себе. Можеше да направи се`, таа тоа добро го знаеше. Го извади ременот и со него почна да ја мава уште посилно. На задникот почнаа да се гледаат видливи траги од ударите. Неколку црвени капки и подеротини ги следеа ударите. Руфи извади едно поголемо кокаинско кесе истури од него на дланките и го замеси правот на задникот на Соња. Дрогата набргу почна да делува и Соња го заборави болот. Сега таа беше сета анестезирана. Руфи шмркаше од нејзиниот задник, сиот нос му беше бел. Мозокот претворен во некаков воз без машинист јуреше низ таваните на светот. ФИРОМ или не тој беше далеку од земјата, далеку од се‘, далеку од самиот себе и Бог‘а, тој беше изгубен.  Соња се повлече во себе и откако Руфи заврши со неа се најде како лежи на еден кауч сета премалена. И одеше во умот во спирала: како баш таа се најде во сет овој круг на мафијаши, дрогаши и статанисти, прљави политичари академици и перверзни животни. Таа очекуваше нешто убаво во животот но тоа никако не пристигнуваше. Откако Руфи се среди ја зеде и излегоа меѓу гостите рака под рака. Лос Мудонерес Дел Ме Кава свиреа некаква циганска рапсодија во еден тоналитет, некаква константна румба која траеше ли траеше, една од оние какви што слушаат балканските пијаници откако забавата ќе се претвори во калакур кој не познава естетика. Кокаинот предизвика бизарни и помалку агресивни чуства кај локалните политичари кој што многу не беа заинтересирани во историјатот на психоделичните и дрогите воопшто. Сите гледаа наоколу сакајки да се изредат во некаков оргијастички воз. Откако премиерот и првата дама си заминаа. Игнишн Дик за сето време ја следеше сцената помеѓу Соња Кец и Руфи Демол. Тој се напали и крена во потрага по некаква минџа. Немаше многу, обично во ФИРОМ политиката не одеше со сексот. Симнувајки се во долниот дел од куќата тој насекаде приметуваше купчиња дрога. Руфи Демол очигледно не штедеше да ги добие политичките поени во ФИРОМ. Го здогледа во еден агол веднаш до базенот во десниот крај од објектот. Му се виде помалку омлитавен и распуштен. Очите му говореа дека нема да издржи уште многу. Седна до него и му се насмеа.

„ Ееееееее, Руфи, Руфи. Руфи Де Мол. Исто како оној по-познатиот Де Мол, а?„

Руфи со недоверба го одврати од себе.

„Тоа не е од тој Де Мол туку од „демолина„, а демолина е една мала направа која што ја измислив јас, и служи за уништување на фекалии фрлени од воздух на земја.„

„ А?! А, бе ајде?! А што е со оние фекалии што одат од земја кон небо?! Х, х-х… Сакаш да ми речеш дека ти во слободното време си иноватор! Да не си ти исто еден од оние фантомине како сеуште се нарекуваат: Македонци?!„

Руфи веднаш се разбуди од апатичното стенкање, не можеше да го поднесе тој збор: „Македонци„. Иако рака на срце никогаш и немаше сретнато еден. Сите му говореа дека се работи за некакви митски призраци кои што никој никогаш не ги видел, единствено шпекулацијата останала вечна. Имаше еден уметник на кој тој ниту името не му го знаеше точно – Спанковски ли,  Станковски… Тој беше опседнат со овие македонциве… Еднаш запозна и една дама: Кралицата На Мразот, таа му се виде толку нестварна и недопирлива што тој лудо се заљуби во неа оставајки се` зад себе. Кралицата На Мразот мораше да биде Македонка, така грацилна без мани и со сите доблести насочена кон креацијата. Кралицата беше можеби македонка но, таа веднаш исчезна од неговиот живот. Тој инкарниран во овој дел од светот претпостави дека се работи за „ суштество над„  или можеби подобро кажано ентитет профилиран од некаква ангелска модулација на човек и жена. Така и му рече дека се вика: Кралица На Мразот. Толку беше вљубен во неа.

„ Не, не сум ти јас никаков Македонец! Живеам на овоа тло но, не сум еден од нив! Ако пронајдеш еден таков покажи ми го, сакам да видам како изгледаат тие Македонци…„

„Руфо… Знаеш ли ти каде работам јас…„

„Исто толку како што ти знаеш што работам јас.„ Му одговори Руфи Де мол, сега веќе со видна нетрпеливост.

Тие почнаа да се движат долж базенот во кој Милкица Каразајак  се капеше гола. Градите и беа ситни како на девојче, носето ситно како маслинче, очите и играа од желба за некаква авантура. За неа пливањето беше единствен спорт кој заслужува внимание. Таа би пливала дење и ноќе, гола и со врзана коса. Игнишн дик одамна сакаше да и го отплете гајтанот но никако неуспеваше за тоа  да пронајде шанса. Гледаше во тие две долги нозе кои што со елегантна сила ја сечеа водата. Рака за срце и тој беше вознесен од историјата на белиот човек. А што ќе направеа тие циганите ако ја освоеја Европа. Некој требаше да го одржува Лувр, Ајфеловата Кула, Некој требаше да ги чисти сите тие долги и прекрасни зданија. Некој требаше да прави реставрација на патиштата… Ромите несомнено во прво време ќе мораа да остават дел од таа популација да работи за нив. А тие – ромите да тераат седум години свадба, не седум дена туку седум години.  Како и да е добро е за ромите што се развиваат во ФИРОМ, бидејки кога би останале во Индиа, која инаку се третира како земја пра-мајка на циганите а можно и на сет човечки род, ромите би требало да останат во касти и да бараат право единствено да преживеат. Ете уште еден фантастичен миг во ФИРОМ каде што ромите успеаја да се формираат како нација врзана со исламот како религијски костур. Инаку, помисли Игнишн Дик, – во Индија тие ќе мораа да јадат само трева и да бидат вегетаријанци. Од згора на се: кога еден таму се раѓа сиромав – останува сиромав до својата смрт… Милкица Каразајак се нурна во водата и како рибарска тапа изрони од водата кревајки се високо над површината. Игнишн Дик и ја зеде крпата и со итрина ја чекаше да излезе од базенот.  „Лос Мудонерес Дел Ме Кава„ започнаа да ги раскреваат инструментите. Сите излегоа во градината на објектот тивка музика зуеше низ етерот, ноќта полека почна да го отстапува местото на утрото. Очите на тие од ноќта во утрото се секогаш полни со невистина, како да летале низ седумте мориња и слетале повторно во истото мочуриште. Кокаинот кој што беше забава на забавата беше сосема исчезнат од масите. Сето место се прелеваше од одпадоци и артефакти на блудот. Излез, влез крај би рекле Дуче и Мандала. Тие два стапа на наивитетот кои што зборат а не прават, или можеби прават а не зборат, или и прават и зборат. Игнишн Дик набргу се поздрави со Руфи Демол и замина.

Hand

 

 

Влез Излез И Крај IV

Руфи Демол се разбуди со главата во раце и со два оргазма кои се случија од небрежност и телесна неравнотежа. Во умот му остана една слика на матадор кој убива бик. Срцето му лупаше како лимена канта која што понекогаш ја врзуваат за автомобилите што патуваат на оние холивудски медени месеци. Стана и отрча до тоалетот. Откако низ славината протече вода тој се погледна на огледалото. Едното око му беше вперено кон исток а другото кон запад. Не можеше да стои на нозе па седна на шољата. Низ глава му се редеа слики. Минатата ноќ тој не сомнено доби уште еден непријател:  Мирче – Атанасију-Булдогот. Така седнат и навален со рацете меѓу главата и очај рамен на суициден кловн, тој се обидуваше да се олесни но тоа некако утрово не му успеваше. Му минуваа минути, часови и еони, или барем сето тоа така му се виде од синоќешниот наркотички калаблк слушајки како надвор лее пороен дожд. Капките паѓаа низ малиот отвор за вентилација и понираа во тоалетот исто како и надвор. Некаква невидлива сила го држеше прикован на капакот и тој како да се виде заробен во пост дрогашкиот делириум. Од кујната почна да пристигнува заглушувачки свиреж кој означуваше дека водата во чајникот веќе врие.  Умот му беше закочен како на стоп кадар, рацете и нозете му трнеа и тој се почуствува како парализиран. Мора да шмркне нешто за да се разбуди си помисли растреперено. Кој ли му ја покажа оваа идиотска дрога која в час те прави супермен а другиот те остава во лимбо. Зошто не можеше да ги мрда рацете. Во купатилото веќе почна да се слива еден цел поток кој се вртеше во вортексот на одливот како некаков ураган. Во сонот очите на бикот личеа на неговите, се сети тој. Матадорот по логиката на работите требаше да биде кокаинот што сака да го убие. Тој го удираше бикот во пределот на челото и го разјаруваше тоа животно трчќкајки околу него со елеганција. Можеби сонот сакаше да му каже дека треба да замине од ФИРОМ. Да ги земе парите и да бега од  овде. Би можел да отиде во Кадакес или во Гранада. Се сети дека  имаше еден пријател во Џирона:  Шабан Зекич  Маршалот. Од него ги добиваше огромните количества на кокаин кој преку пристаништата на Бари пристигнуваа во висините на Моране. Но како да се помрдне. На креветот во спалната соба остана да лежи Милкица Каразајак-зублата. Се обиде да ги мрдне прстите и донекаде успеа да го исправи показалецот. Право задоволство што не свиреше инструмент инаку ова со парализата ќе му нанесеше уште поголема болка. Тој прстите ги користеше за пукање, колење и броење на пари. Се напрегна и се обиде да викне.

„Муааааааааааааа… муииииииииииллллл… Муилкииии! М!!! „ Се обиде посилно.

Милкица спиеше како прч на сено. сета расчепена на креветот таа сонуваше како е мисионер во Наџибу и како таму се мајтапи со локалните црнци. Мукањето на Руфи и се слушна како обид на еден од црнците да ја прелаже и надене на колец. Наеднаш едниот од црнците кој што имаше навистина чуден изглед и на згора  од тоа, некаков антички – албино лик  ја отвори устата и почна да повраќа кон неа. Таа сета  згрозена почна да се гуши на сон. Вресна и се разбуди. Желудникот и го копаше неверојатна глад, чуство на  милион мравки кои што чекореа низ нејзината утроба ја вознемирија и сиот спокој и отиде по ѓаволите. Никогаш нема да биде мисионер си помисли – ќе заврши како некаква глупа домакинка која што ќе мора да му го пуши еднаш неделно за плата од двестотини евра на некој локален идиот, кого што ќе го нарекуваше маж. Притисокот  веднаш и се крена и се намргоди. Затоа сакаше да се ебе со Руфи, тој барем веднаш и плаќаше за услугите, не требаше да го чека првиот ден од месецот како нејзината пријателка Стојне Загарката.

„ Мулкуууууууззззз!!!„ Врисна Руфи и се струполи на плочките од тоалетот. МИлка сега веќе добро слушна дека Руфи е во тоалетот.

„Руфи?!„

„Муууууууу…„

„Руфи!!!„

Руфи се обидуваше да исплука едно поголемо парче зелена пача од устата. Показалецот неприродно му остана кренат нагоре. Стојне влезе во тоалетот и го виде телото на Руфи сето намокрено од потокот кој што се слеваше во неговата избричена глава.

„ Руфи? Што ти се случува?!„ Доби налет на паника. Помисли веднаш да избега и да го остави. Тој сеуште беше жив и таа идеа и се виде не вносна. Ќе прижевее и после ќе и напика шипка во задникот. Стојне се плашеше од неговата насилничка природа. Најдобро ќе биде да викне лекар. Руфи имаше еден пријател. Уште да се сети како ли го викаа. Го зеде мобилниот на Руфи и почна да го прелистува именикот Др. Штајнберг, Др. Кемал, Др Пиченко-Хаким? Др.Волтер Ал Хаким?! Не, не беше тој овој беше нешто на Д… Дракула?! Во тој миг и текна ќе се јави кај Соња и таа ќе и даде број. Но како да се јави кај Соња таа ќе разбереше декa Стојне цела ноќ се ебела со Руфи. Реши да се јави кај Петко а петко да се јави кај Соња, па Соња кај докторот на Руфи. Ги погледна очите на Руфи и почна да му говори:

„ Не, не те оставив Руфи, ама не можам ни да ти помогнам еве сега ќе се јавам кај Соња и таа нека стори нешто со оној твојот пријател докторот како ли го викаа? Доктор?! „ Руфи почна да плука крв. Доколку Стојне не му ја свртеше главата на страна тој сигурно ќе заминеше од овој свет се закашла и успеа да мине уште еден бродолом. Во умот му се редеа крајбрежјата од шпанските слики. Кадакеш, зошто толку му се вртеше Кадаќеш? Можеби поради тоа интересно име. Или чисто болно му се најде од ракав туку така- Кадакеш. Руфи ја загуби свеста. Стојне собра што можеше да собере од парите и истрча надвор на поројниот дожд. Беше оддалечена цели три километри од апартманот на нејзиното момче Џингис Абдула – Муџахединот кој што ја хранеше со хероин и ја ебеше од време на време кога не се клањаше на Бог`а. Што да му каже сега нему – сета скисната таа трчкаше по запушените улици на град Скопје. Низ градот сообраќајот беше потполно парализиран единствени кои што минуваа низ улиците беа силите на „НАТО„  и автобусите на градскиот превоз.  Помала патрола на АРМ се обидуваше да направи ред и да ги исчисти уличните сливници од гранки смет и кал. Дождот врнеше како Севишниот да беше зел еден огромен леген и сипаше од него. Оџите како и секогаш го правеа истото што и секогаш: тоа па тоа. Скопје сигурно  ја преживуваше и оваа апокалипса. Стојне всушност за прв пат и се запраша: нели е Скопје всушност и апокалипса?! Оноа место надвор од Ерушалем како ли го викаа… „Гехена!„ Извика на глас и растроено влезе во зградата бр. 4  на вработените од комбинатот Лозар.

June's BACKLASH Final 10 kohlage

Симона Шепер стана со насмевка на лицето. Сонуваше цели дванаесет часа. Телото и умот и беа исполнети со убави и здрави чуства. На сон таа играше тенис со Соња Кец, беше сета разиграна и за сето време победуваше. Соња зачлудно се обидуваше да и врати. Партија по партија, се одеше така лесно исто како за време на студиите на универзитетот: „Кирил и Методи„ каде што она мина цели пет години во малато кафе веднаш во универзитетот. Времињата беа лесни за неа и таа набрзина ја разбра улогата на жената во општеството. Студираше исто како што и живееше – како посматрач на кејот на реката Вардар. Секое утро го минуваше мостот на реката Вардар, па долж М.А.Н.У., стигнуваше  пред старата комунистичка зграда на судот и на самиот крај го минуваше булеварор „ Крсте Мисирков„ и беше таму, во тој чудесен социјалистички објект кој што требаше да ги води во некое идно време на магистри и доктори на науки. Време во кое сите пролетерски деца на светот требаше да се исковаат во некакви мастер мајндови и сета планета да процвета од знаење и прогрес.  Така и сега го крена истиот пат. Се спушти со својот автомобил од Соње, каде што имаше еден помал но сепак луксузен ранч купен некаде на крајот на деведесетите. На него таа имаше неколку вештачки езера и паркови распослани на имот со површина од четири иљади квадратни метра. Беше сета вознемирена поради фактот што сепак и таа старееше и повеќе никој не ќе има да го одржува местото. Понекогаш, додека сеуште беше жив за тоа беше задолжен Мирко комшијата. Познат кравар од Соње. Но откако тој почина на имотот почнаа да се случуваат секакви глупости и бидејки Соња на него живееше само преку лето и есен набргу почнаа да пукаат цевки и да расте коров, а езерата се беа пресушиле поради запушените доводни канали и во нив имаше само жаби и некакви зелени алги кои дополнително ја вознемируваа Соња. Новиот градинар Кољо Геровски – мутантот, не се разбираше во ништо друго туку  во цвекиња.   На врв од се‘, градинарите и услугите на персоналот стануваа поскапи и поскапи. Симона сакаше да ја изнајми куќата на некој од амбасадорскиот хор. Ете би живеела пристојно од рентата, си размислуваше. Неколкуте илјади евра од странците би ја ослободиле од непотребната комуникација со остатокот од криминалниот свет. Таа би можела да живее како права дама. Да патува еднаш месечно до некој центар во Европа, да се среќава со неколкуте неизе драги пријатели и притоа воопште да не се грижи за приходот. Полека се симнуваше низ планината со автомобилот и внимателно забележа на улицата еден странец кој што чекореше во нејзиниот правец. Беше сиот насмеан и изгледаше како да штотуку доживеал некакво вдахновение. Рацете му беа приметно пократки. Трчаше угоре како да се симнува удолу. Возилото се движеше како мала вселенска сонда, Соња сакаше да вози полека и да набљудува по пат. Во минатото се плашеше да седе на упрваувач, секогаш успаничено тргнуваше притискајки го педалот за гас. Откако ќе го притиснеше педалот моторот престануваше со работа и таа одново го палеше моторот. Во еден миг помисли дека никогаш нема да се ослободи и да научи да вози но, Сашо Митиќ – нејзиниот инструктрор по часови за возење секогаш ја тераше одново и одново да почне.„ Замисли дека си на некаков душек во езеро…„ и велеше тој. И таа повторно се обидуваше.„ Ослободи се и движи го умот, сите движења почнуваат токму таму…„ Сашо ја гледаше со неговите големи црни очи, сиот смирен и упатен во тајните на обуката. Тој со часови беше со неа. Соња беше сигурна дсека можеби е потајно вљубен. На неколку пати таа не пристигнуваше на часовите, иако тие беса однапре платени, Сашо и се јавуваше и ја молеше да се појави и да полага за шофесркиот испит. На самиот крај тој лично и инсистираше да полага и со помош на врските од автошколото и ја дадоа дозволата. На крајот таа имаше дозвола за управување на автомобили. Сашо ја покани на вечера тој ден и таа така се испијани што не можеше да го стави клучот во бравата за игниција. Сигурна дека Сашо ќе биде до неа успеа да ја придвижи колата и за неколку минути се најде право на крошната на едно дрво додека се симнуваше од една помала височинка, автомобилот за среќа на незгодата падна од неколку метри височина. Пијанството веднаш исчезна и паниката настапи како единствена вистина. Соња мина со незначителни повреди, додека Сашо мораше да носи гипс на нозете цели три недели. Набргу се појавија првите згради на Скопје. Соња посака никогаш да не се изгуби сликата на зелени дрвја и пејсажите со малите облачиња по патот. Скопје за неа беше само еден одвратен обид да се манифестира мегаломанското ништо на нередот и невкусот. Сите тие етникуми и ново стекнати богаташи, сета таа претенциозност и многу чад. Симнувајки се по патот сликите се редеа како некаков отпечаток на глина. Можеби никогаш и не било различно, без разлика колку време минало од настанакот на првиот човек на планетата. Сите тие изуми кои што служеа за забава на умот и телото, сепак не постоеше лек за незадоволството и немирот кој што секојдневно ја разоруваше масата на нејзиниот ум. Застана по пат пред една продавница за цвеќе. Продавачката скришно го погледа паркираното возило. Можеби и таа мислеше дека Соња е една од оние добро воспитани минџи кои сет живот се пудрат и никогаш не кренале повеќе од фалусот на сопствениот маж. Имаше сини очи и на себе имаше облечено маица на партијата што штотуку ја доби власта. Соња се вознемири за миг гледајки во нејзините очи. Тие беа исти како очите на нејзината сестра. Неколку артикли заглавија на касата и продавачката непрестано се обидуваше да ги прочита одново и одново. Соња ја прекина и остави повеќе пари отколку што требаше за купеното. Излезе надвор и седна на клупата веднаш пред продавницата. Стануваше се пожешко и спарно од напаѓаниот дожд. Скопје… Треба да се роди човек за да никне населба, веројатноста дека Скопје е направен од луѓе е многу мала затоа што градот беше чудо на невкусот и прљавото. Како за инает на вистината сета вистина беше истисната од овој град на како што сеуште го нарекуваа: град на солидарноста.

 

Во Скопје, 2011-та