Моќна сентенца која селекторот Светислав Јованов ја конструира во репертоар од осум претстави кои на најразличен начин ја третираа женската бунтовност, па така оваа година во главната селекција беа претставите: „Петрииниот венец“, драматизација на романот на Драгослав Михаловиќ во режија на Бобан Скерлиќ и во изведба на Ателје 212, класичниот текст „Зла жена“ на бардот Јован Стерија Поповиќ во режија на Ива Милошевиќ и во изведба на Народниот театар од Суботица, текстот на современата авторка Тања Шљивар „Бестрашни – како и сите слободни девојки“ во режија на Саломе Дастмалхи и во изведба на Дојчес театар од Берлин, исто така класичниот текст „Хасанагиница“ на Љубомир Симовиќ во режија на Андраш Урбан во изведба на Новосадскиот театар од Нови Сад, текстот „Каролина Нојбер“ на Небојша Ромчевиќ во режија на Кокан Младеновиќ во изведба на Народниот театар од Бања Лука, текстот „Козоцид“ на познатата авторка и режисерка Вида Огњеновиќ во изведба на Градскиот театар од Подгорица, конструктот на Ведрана Божовиќ озаглавен како „М.И.Р.А.“исто така во режија на Андраш Урбан во изведба на Битеф Театар од Белград и текстот на Маја Пелевиќ „Боливуд“ во нејзина режија и во зиведба на Народниот театар од Белград. Женскиот принцип како надојдена река во овој натпреварувачки репертоар продира во сите сегменти од театарската реалност така што жените како театарски уметнички се појавуваат и во својство на ликови и актерки, но и во својство на авторки, режисерки, адаптаторки, композиторки и костимографки и доминацијата која треба да ја разгори аналитиката на таа женска бунтовност резултира со интересни моменти, но и со недоречености кои, би рекол отвораат други прашања околу самиот фестивал. Нескротливоста на женската побунетост против доминацијата на машкиот пол, но и против социјалните и општествени опструкции во транзитивната Србија се тематизира скоро во сите претстави и проблематизира нешто што би го нарекле одамна заборавена интактност.
Зошто „интактност“? Затоа што токму од тој вид на груба девственост започнува родовиот и социјален дисбаланс кој е и тематски и драматуршки, но и концепциски сплотен во сите претстави кои го сочинуваа репертоарот на ова Стериино позорје. Во концепциска смисла, селекторот се потрудил дури половина од текстовите на фестивалот да бидат пишувани или адаптирани од жени, додека во скоро сите претстави главните улоги се женски, а и останатите соработници на претставите (костимографи, композитори, сценографи) ја имаат женската доминација. Во таа насока се движат и наградите кои најмногу беа доделени на женските уметнички. Во драматуршка и во режиска смисла бекството од традиционалното поимање на гореспоменатата „интактност“ е само иницијација да се отворат горливи прашања за местото на жената во социјалните вртлози кога се во прашање типично „машки“ општествени милјеа кои поместени од драматургијата на самите текстови создаваат една слика на ирационално „урааа“ кое уште повеќе ја потенцира бесполезноста на апсурдните транзициски контексти. Имено, тука ги имаме „од небо во слабини“ ударните концепти на Андраш Урбан, како и есеистички иронизираните режиски екскурзии на Кокан Младеновиќ, но и опсежните веќе одамна заборавени соцреалистички реконципирања на Вида Огњеновиќ. Се на се, и покрај генерално добро врамената тематска ориентираност на Светислав Јованов, внатрешните филозофски и семантички бранувања се движеа токму во правецот на емотивно систематската хаотичност и прерационалната полемичност. Машкиот „образ“ во оваа филозофски прилично густо наслоена феминистичност се појавува некаде зад аголот за да го поттурне од себе облакот со комплексната матријархално генерирана театарска енергија.