Прашањето на идентитетот е начин на залекување на внатрешната индигнација. Она чувство што ја прекорува гордоста која без премислување сака да го залепи местото за духот. Она географски детерминирано место кое го метаболизираме како илузија и за тоа го губиме она третото – своето тело, своето физичко битстсвување. Романот на Слободан Шнајдер говори за многу страдања во тривековното пустошење на Европа (18 до 20 век), меѓу кои и за идентитеското реконцептуализирање кое, спрема него, е агностичка симулација и токму затоа неговиот главен лик со себе носи нихилистички прерогатив за сликата на Европа во тоа време да ја прецрта во воено-акварелен стил. Ротирачкиот идентитетски циркус во ова масивно и комплексно четиво се придвижува со метафизичко гориво и искрите од неговото „нагоре – надолу“ преформулирање на спиритуалниот ономастикон на човекот се претвораат во недоумица, а чувствата се компримираат во страсти, така што „невротичните мошти“ на Фројд во однос на религиозните комодитети и нивното отфрлање не оставаат место на рациото на интелектот, туку отстапуваат место на едно ново ирационално „реорганизирање“, а тоа е безумието на војната.
