Тука се случува она што Еврипид го инспирирало да ја напише најкрвавата античка трагедија – таа ги убива своите деца кои ги добила од Јасон. Сите инсценации на оваа трагедија се обидуваат да го разгрнат овој (иако научно истражуван, се уште докрај недефиниран) мотив на чедоморство. Волшебниците при своите одлуки ги ставаат своите емоции настрана затоа што тие ги прават „кревки“ и можат да влијаат на нивните одлуки. Ова е механизам кој кај обичните смртници не функционира, со исклучок на глобалните злосторници, но тоа е сосема друг мотив. Медеја исцрпувајќи ги сите можности да го повреди Јасон кој ја отфрлил, посегнува по она што конечно најмногу може да му го скрши срцето и ги убива неговите (и нејзините ) два сина.

Верзијата на Кери Кракнел го сомелува овој мит уште на почетокот на претставата. Оваа Медеја е модерна, но не е само преинсталирана во ова време, што значи нема само модерна надворешност. Оваа Медеја на Кери Кракнел инфилтрира една ововременска мотивираност од современото зло кое иако инспирирано од сосема други мотиви, наоѓа свое катче во грозоморната одлука на маѓесничката која меѓу одлуката да се поништи самата и своите деца ја одбира поболната. Кери Кракнел митот го раздробува и просторно и временски одделувајќи два света: надвор и внатре. Имено, претставата се одигрува во ентериер налик на хациендите од дваесеттиот век кои по малку оддаваат една армосфера од драмите на Тенеси Вилијамс, но низ чија врата можеме да го видиме оној недефиниран и секогаш опасен екстериер полн со магливи шуми и чудни крици. Оттаму доаѓа оваа Медеја полна со гнев и самосожалување. Да, Кери Кракнел не се плаши од тоа на волшебничката која си го сомлела својот сопствен брат Апсирт за да му помогне на љубениот да го земе златното руно да направи жена која се самосожалува. Зошто? Затоа што волшебничката има прецизен увид во своите емоции и таа не се дави во своите солзи и тие емоции неа не и создаваат недоумица. Медеја на Кери Кракнел некако како да ја метаболизира својата судбина и тука, во ова видување режисерката наметнува едно друго прашање: дали Медеја како маѓесничка можела и да си ја предвиди судбината? Затоа, во режисерска смисла, оваа претстава ги релаксира другите ликови, освен ликот на Јасон кој пак, многу неочекувано ја проектира целата избезуменост како да го насетува трагичниот крај. Трите точки на машкиот триаголник на чија средина се наоѓа несреќната Медеја се Јасон, Креонт и Егеј кој сочувствува со Медеја, но само толку. Митската приказна вели дека тој и помогнува, но Еврипид тоа го става на страна. Овие тројца машки примероци прават триаголник во кој Медеја на Кери Кракнле развива една сатирична нотка и се чини дека тука е поместувањето на оваа интерпретација. Единствениот лик кој тлее во тивок емотивен оган е Дадилката која режисерката ја оставила за да го пополни она мало местенце во концептот кој не навраќа кон човечките вредности. Дадилката го гледа реалитетот, а сите друго пловат низ суреалната река не оставајќи објаснување за ништо. Тука се крие и јадрото на оваа многу храбра и (во позитивна смисла) дискутабилна верзија на Медеја. Ирационалниот предзнак на целиот контекст е баш метаболизиран низ временските трансфери, но во концептот на Кери Кракнел има систем, убиствена стратегија која ги поврзува овие трагични контексти со ововремнските семејни и глобални трагедии. Митот како инспирација и за Еврипид и за Кери Кракнел потонува во утробата на таа нова демонска стратегија каде трагедијата има лесна фарсична и сатирична глазура, една многу оправдана дистанца која отвора проблем и за публиката и за критиката.

Медеја е улога која се игра во висок тоналитет и нема оддишки. Скоро да нема пауза. И затоа оваа партитура е една од најтешките за актерките, но истовремено и најголем предизвик. Хелен Мекрори ја донесува оваа современа, крајно несреќна, но храбра Медеја токму во една силна емотивна гама. Фасцинанто е кога ќе ја видите на просцениумот оваа актерка со образи влажни од солзите кои постојано и течат за време на одигрувањето на својата ролја. Да, во тие силни емоции се крие она храбро и неутешно самосожалување затоа што оваа Медеја знае дека нејзината емоција не е нешто што „доаѓа ете така“, туку таа незапирлива река од тага и гнев е длабоко фундирана во нејзината мака да го донесе крајното решение. Хелен Мекрори во оваа улога донесе вулкан во чија лава пливаат сите други ликови. Оваа бескрајно талентирана актерка на сцената заживува Медеја чија мисла тече толку предизвикувачки, но толку редундантно за другите ликови што повремено ја тера да се поигра со нивното незнаење, нивната индолентност. Оваа Медеја на Хелен Мекрори има силен грб и цврст хабитус на чии коски натежнуваат сите нејзини одлуки, па и онаа најхрабрата и најтрагичната. Јасон на Дени Сапани импонира со својата трапавост, со недоумицата која тешко може да ја сокрие. Јасон во овој концепт го игра црн актер и тоа му дава една егзотична нота на целата  претстава во која Јасон, Дадилката и хорот се црни, додека Медеја, Креонт, Егеј и гласникот се бели актери. Дени Сапани со една сосема оправдана и одлично одиграна конвулзија која расте од сцена во сцена донесува лик на лаком овек кој никогаш не постанал она што најмногу посакува – владетел. За разлика од него, Креонт на Мартин Тарнер и Егеј на Доминик Роуан се две лица на двајца репресивни владетели од кои едниот и одмогнува, а другиот и помага на Медеја. Едниот се расфрлува со моќ, а другиот промовира разбирање и благонаклоност, но ништо од тоа не останува за несреќната маѓесничка. Мартин Тарнер сосема пристојно се справува со емотивно исушениот лик на Креонт донесувајќи на сцената еден сувопарен ретор што би се рекло дека е сосема ново видување на овој лик кој обично е интерпретиран во една поконвулзивна варијанта. Доминик Роуан со Егеј гради епизода која во режисерка смисла носи сосема поинакво расположение, една позитивна атмосфера која Медеја ја прима со голема резерва. Оваа Медеја, на Кери Кракнел. Во актерка смисла и овој лик е реторички позициониран, но со една поголема жизнерадосност. Мрачниот контекст на претставата во себе го носи Дадилката која на накој начин е и претскажувач на целата катастрофа и како што наметнав погоре, Михаела Коел одигрува една сосема поинаква емоција, всушност целата нејзина ролја ја претвора во тажаленка која дава уште една димензија на целата претстава, а тоа е погледот од другата страна, кога веќе се е готово, кога трагедијата сосема се исцрпува.

Визуелниот момент во оваа претстава е дело на Том Скат, кој одлично ги споил костимските и сценографските решнија каде тој свет на „надвор“ и „внатре“ отвора многу дилеми на ниво на „варваризам“ кој пак од друга страна давајќи му предзнак на американскиот југ во деветнаесеттиот век ги одредува модерните координати на оваа интерпретација на Медеја. Најимпресивните моменти се во рацете на композиторите Вил Грегори и Алисон Голдфреп чија музичка илустрација ја потенцира внатрешната напнатост на главната хероина, но и грозоморната атмосфера на целото нејзино окружје. Сјајната кореографија на Луси Гверин говори за еден ригидитет кој е зачин на кој безрезервно сметала и самата режисерка.

Медеја е вечно неистражен модел кој во ингениозните стихови на Еврипид носи уште многу неосветлени корени. Оваа Медеја на Кери Кракнел и на Националниот театар од Лондон е видување кое го извлекува на површеина токму меѓесничкиот концепт на живот кој, пак, од друга страна е нешто што во принцип нема рационална согледба, но е оправдан во уметничка смисла. Оправданоста на дејствијата и на драматургијата на Еврипид има уште предизвици и интерпретации. Оваа на Кери Ктакнел е една од најоригиналните и најинтересните.