Ние бегалци од себе си’
слепи при очи,
а со мислите расеани
по цела Вселена.
Од нас децата изгубени
само воздишки.
Како желки на автопатот
сме заскитани,
од сопственото униние
сме восхитени.
Блескаат заблуди на градиве
како ордени.
К ‘о на слепец сè ми зацрта
но јас отстапив
по беспаќата на бесрамот
се заборавив.
Како дождови од очиве
врнат бисери.